Εχθές έγραψα το εξής:

"Για να συνειδητοποιήσομε το βάρος των αμαρτιών μας, θα πρέπει να σταματήσομε να βλέπομε τις αμαρτίες των άλλων!"

Σήμερα δίνω μερικές επεξηγήσεις πάνω σε αυτό :

1. Όταν η προσοχή μας είναι συνέχεια στραμμένη στο τί κάνουν οι άλλοι, δεν υπάρχει χρόνος που να διαθέσομε για τη δική μας αυτοκριτική.

2. Η υπερηφάνεια μας αυξάνει όταν κρίνοντας πάντα τους άλλους αφήνομε ανεξέλεγκτους τους εαυτούς μας να αμαρτάνουν και θεωρούμε όλες μας τις πράξεις "καλώς καμωμένες!"

3. Όσο πιο πολύ αυξάνει η υπερηφάνεια μας τόσο περισσότεροι γινόμαστε "καταπέλτες" εναντίον όλων των αδίκων και καμμια φιορά και εναντιον των δικαιων..

4. Από αυτό το φαύλο κύκλο της συνεχούς υπερτροφικής αυτοεκτίμησης μας μπορεί να μας σώσει μόνο ο Χριστός και το Ευαγγέλιο Του. Αυτό σαν πνευματικός ανατόμος θα βάλει το πνευματικό του μαχαίρι μέσα στη συνείδηση μας για να τη καθαρίσει από τα νεκρά έργα και τη στείρα κριτικη, που δεν ωφελεί τους άλλους , αλλά πάντα τους βλάπτει και τους κάνει χειρότερους..

5. Το καλύτερο είναι όποιος μπορεί να προλαμβάνει τις κακες πράξεις των άλλων με τη διδαχή του Ευαγγελίου και με μια σωστή συμβουλή , και όχι να είναι στυγνός και αδέκαστος κατήγορος τους μετά , και πάντα ¨κατόπιν εορτής!"

Κωννσταντίνος Στρατής