ΘΕΟΧΑΡΗΣ Μ. ΣΠΥΡΙΔΑΚΗΣ.
Όπου η Ανδριώτικη ναυτική ψυχή του αείμνηστου Θεοχάρη Μ. Σπυριδάκη αγγίζει τα όρια της άπειρης αγάπης, της προσφοράς και της θυσίας του Ιησού Χριστού.
Ο εν καιρώ ειρήνης ήρωας αείμνηστος Θεοχάρης Σπυριδάκης, όπως αναφέρει και το μετάλλιο ανδρείας της Ακαδημίας Αθηνών, με το οποίο βραβεύτηκε μετά τον ηρωικό του θάνατο από πνιγμό στο ναυάγιο του ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ, γεννήθηκε το έτος 1934 στο χωριό Μαίνητες Ανδρου.
Εζησε πολύ δύσκολα και φτωχικά παιδικά χρόνια επειδή η οικογένεια του ήταν πολύτεκνη και δύσκολα τα κατοχικά παιδικά του χρόνια.
Σε ηλικία 10 ετων εργάστηκε στου Βάτη το καφενείο στη Χώρα της Ανδρου και διέμενε μέσα στο καφενείο.
Το έτος 1948 ή 1949 πρωτομπαρκαρησε σε ηλικία 14 χρόνων με το πλοίο ΓΕΩΡΓΙΟΣ ή ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΚΥΔΩΝΙΕΥΣ.
Στη συνέχεια υπηρέτησε σε διάφορα πλοία, και σε ένα από τα πλοία το ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ Γ. ΓΟΥΛΑΝΔΡΗ κατά το έτος 1963 ναυάγησε στα Αλεούτια νησιά στον Ειρηνικο ωκεανό και επέζησε από αυτό το ναυάγιο.
Μετά από αυτό ταξίδεψε σε κρουαζιερόπλοια και υπερωκεάνεια πλοία στο OLYMPIA και στο QUEEN ANNA MARIA και σε άλλα υπερωκεανεια που έκαναν τη γραμμή Χάιφα, Πειραιά, Νάπολι, Παλέρμο, Λισσαβώνα, Χάλιφαξ Νέα Υόρκη αλλά και σε άλλες γραμμές.
Παντρεύτηκε το έτος 1962 σε ηλικία 28 ετών την Ελένη Στάμου από τα Λάμυρα και έκανε δύο παιδιά το Μιχάλη και το Νίκο.
Μόλις άνοιξε η γραμμή με τα πλοία του αείμνηστου Αυγουστή Πολέμη με τα πλοία Ηπειρος ήταν από τους πρώτους που στελέχωσαν τα πλοία αυτά στη γραμμή ως θαλαμηπόλος κατά τη δεκαετία του 1970.
Κατόπιν όταν επεκτάθηκε η εταιρεία στη γραμμή Ραφήνα- Ανδρος- Τήνος- Σύρος-Μύκονος υπήρξε κατά καιρούς στέλεχος στα τρία πλοία της γραμμής με τα ονόματα ΧΡΥΣΗ ΑΜΜΟΣ Ι, ΧΡΥΣΗ ΑΜΜΟΣ ΙΙ, ΧΡΥΣΗ ΑΜΜΟΣ ΙΙΙ;
Και ερχόμαστε τώρα στη μοιραία ημερομηνία Τετάρτη 23 Φεβρουαρίου 1983, οπότε ο Θεοχάρης Σπυριδάκης μετά τη περάτωση σεμιναρίων στο ΚΕΣΕΝ για την απόκτηση πτυχίου αρχιθαλαμηπόλου, κατέβηκε από νωρίς τη Τετάρτη 23 Φεβρουαρίου 1983, να δει τους φίλους του στη Ραφήνα, γιατί στο λιμάνι της Ραφήνας είχε πολλούς φίλους και πολλούς γνωστούς, οπως είχε και παντού φίλους και γνωστούς εξ αιτίας του άριστου χαρακτήρα του της καλοσύνης του και της αγάπης που έδειχνε προς όλους. Ήταν πάντα χαρούμενος και γελαστός και προσηνής προς όλους.
Μόλις έφτασε το ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ προερχόμενο από την Ανδρο, ο Θεοχάρης Σπυριδάκης επιβιβάστηκε στο πλοίο αυτό ως επιβαίνων αυτή τη φορά, μολονότι το δρομολόγιο αυτό το έκανε ως μέλος πληρώματος στα τότε πλοία της γραμμής για πολλά χρόνια.
Μάλιστα κατά την επιβίβασή του στο πλοίο συνομίλησε με την Μαντούλα Λάβδα η οποία με τα δύο ανήλικα παιδιά της ετοιμάζονταν να ανεβεί στο πλοίο και της είπε να μη κάνει το ταξίδι και ταλαιπωρήσει τα παιδιά της ( ήταν και μακρινή συγγενής του από τις Στραπουριές) γιατί ο καιρός είναι πολύ κακός. Παρά ταύτα η Μαντούλα Λάβδα του απάντησε "Σιγά τη θάλασσα" , αυτό το μαρτύρησαν οι επιζήσαντες του ναυαγίου και ο υιός Νικόλαος Σπυριδάκης που τα αφηγείται αυτά όπως τα τα άκουσε από τη μητέρα του.
Ετσι λοιπόν ήρθε η ώρα του απόπλου του πλοίου, αφού προηγουμένως ο καπετάνιος του πλοίου ήρθε σε διένεξη μπροστά στο Λιμενάρχη της Ραφήνας με πρόσωπα της εταιρείας, τα οποία απείλησαν τον αείμνηστο καπετάνιο Αντώνιο Γαρδέλη και τον αείμνηστο ύπαρχο Μπουκουβάλα, οτι αν δεν κάνουν το ταξίδι αυτό θα απολυθούν. Ο υιός Νικόλαος Σπυριδάκης τα άκουσε αυτά όταν τα διηγούνταν στη μητέρα του συγγενείς του πατέρα του Θεοχάρη και οι οποίοι εργάζονταν σε μεγάλες ανδριώτικες εταιρείες στον Πειραιά τότε μεταξύ αυτών που τα διήγήθηκε αυτά και που κυκλοφορούσαν ευρέως μεταξύ των ναυτικών τότε στο λιμάνι του Πειραία , ήταν και ο πρωτοξάδελφος του αείμνηστου Θεοχάρη, ο Σπέρτος Λινάρδος ο οποιος εργαζόνταν τότε σε μεγάλη Ανδριωτικη ναυτιλιακή εταιρεία και είχε αυτές τις πληροφορίες από συνάδελφό του ο οποίος παλαιότερα εργαζόταν ως υπάλληλος στο γραφείο του αείμνηστου Αυγουστή Πολέμη , για τη διένεξη του καπετάνιου με πρόσωπα της ναυτιλιακής εταιρείας στην οποία ανήκε το πλοίο ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ μέσα στο Λιμεναρχείο της Ραφήνας.. Ηδη ο Θεοχάρης Σπυριδάκης είχε συμφωνήσει με την εταιρεία να προσληφθεί πάλι ως πλήρωμα την επόμενη Κυριακή στο πλοίο ΧΡΥΣΗ ΑΜΜΟΣ ΙΙ.
Γύρω στις 4 η ώρα το απόγευμα της 23 Φεβρουαρίου 1983 αναχώρησε από τη Ραφήνα το πλοίο ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ εκτελώντας αυτό το ταξίδι ως φορτηγό με το πλήρωμά του, με επιβάτες που ήταν οι οδηγοί των βυτιοφόρων με καύσιμα, και τέσσερις επιβαίνοντες την αείμνηστη Μαντούλα Λάβδα τα αείμνηστα δυο παιδιά της και τον αείμνηστο Θεοχάρη Σπυριδάκη.
Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού ο καπετάνιος αποφάσισε να βρει λιμάνι καταφυγής ( να ποδίσει) στη Κάρυστο και να μη βγεί στο Καβοντόρο, παρά ταύτα ύστερα από συζητήσεις στη γέφυρα μεταξύ των αξιωματικών του πλοιου , (περισσότερα δεν γνωρίζει ο υιός Σπυριδάκης που μου τα αφηγήθηκε), το πλοίο και παρά τις συστάσεις ενός Ρώσσου πλοιάρχου με τον οποίο είχε επικοινωνία μέσω V.H.F ο αείμνηστος καπτά Αντώνης Γαρδέλης, που αργότερα αυτό το Ρώσικο πλοίο έσωσε πολλούς από το ναύαγιο του ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ, και του είπε "καπετάνιε μη βγεις στο στενό έχει πολύ χοντρή θάλασσα", ο Γαρδέλης του είπε "Δεν φοβάμαι, την έχω ξανακάμει αυτή τη γραμμή με μεγάλη θάλασσα".
Ετσι λοιπόν μετά από λίγο και ανοικτά από το κάβο Μαντήλι, μέσα πια στο Καβοντόρο το πλοίο πήρε μεγάλη και μόνιμη κλίση. Ηδη από πριν ο Θεοχάρης Σπυριδάκης οταν είδε οτι το πλοίο απομακρυνόνταν από τη Κάρυστο και ο κόσμος είχε πανικοβληθει βοήθησε τους οδηγούς των βυτιοφόρων και των φορτηγών, που οι οδηγοί αυτοί ήταν έξω στο κατάστρωμα να βάλουν σωσσίβια, ανέβηκε στη βαρδιόλα την αριστερή με κίνδυνο για να πάρει το κυκλικο σωσσίβιο, είδε οτι οτι αυτό δεν λειτουργούσε το φως του και πήγε στη δεξια βαρδιόλα, πήρε το κυκλικό σωσσίβιο, και αφού τους έδωσε οδηγίες τί να κάνουν μέσα στο νερο, και ζήτησε δύο εθελοντές για να μπει μέσα στο σαλόνι όπου εκεί βρισκόταν η Μαντούλα Λάβδα και τα δυο της παιδιά, μάλιστα από πληροφορίες που είχε πρόσφατα ο υιός Νικόλαος Σπυριδάκης από οδηγό βυτιοφόρου διασωθέντα που του είπε οτι ήθελε να γδυθεί για να πέσει στη θάλασσα και ο Θεοχάρης τον συμβούλεψε να μείνει ντυμένος, του έδεσε τη ζώνη του σωσσιβίου του έξω από το μπουφάν του και τους έδωσε το κυκλικό σωσσίβιο δίνοντάς τους οδηγίες να κρατούνται από τα χέρια γύρω από το κυκλικό σωσίβιο και έτσι και σώθηκαν και τους περισυνέλεξε το Ρωσικό πλοίο..
Ολο το πλήρωμα δεν φαινόνταν πουθενά, γιατί ήταν κάτω στο γκαράζ, μήπως και θα μπορούσαν να ασφαλίσουν τα οχήματα, ακόμη και ο καπετάνιος ήταν στο γκαράζ και γι΄αυτο το λόγο χάθηκε σχεδόν όλο το πλήρωμα εκτός από τρία μέλη του, επειδή όλοι εγκλωβίστηκαν στο γκαράζ και όταν ανατράπηκε το πλοίο δεν μπορούσαν να διαφύγουν .
Ο θάνατός τους πρέπει να ήταν πολύ σκληρός και οδυνηρός, γιατί το πλοίο όσο βυθιζόταν είχε εγκλωβισμένο αέρα μέσα του και θα ανέπνεαν για πολλές ώρες με το πλοίο κατευθυνόμενο αργά προς το βυθό της θάλασσας, δηλαδή θα βρίσκονταν ζωντανοί για αρκετή ώρα μέσα στο βυθισμένο πλοίο, έως ότου εσωτερικά το σκάφος κατακλυσθεί από νερό, μέσα σε μια μανιασμένη θάλασσα με ανέμους εντάσεως 10 μποφώρ..
Κανένας δεν προσφέρθηκε να μπει μέσα στο σαλόνι από τους εθελοντές που ζήτησε ο Θεοχάρης για να βοηθήσουν τη γυναίκα με τα δυο παιδιά.
Απεναντίας του είπαν "Θεοχάρη , ο σώζων εαυτόν σωθήτω!" και πήδησαν στη θάλασσα.. Ομως ο Θεοχάρης μπήκε μόνος του στο σαλόνι, σε ένα πλοίο με κλίση 50 έως 60 μοιρών, με ογκώδη κύματα να χτυπούν το μπαταρισμένο πλοίο, οπου δεν θα μπορούσε προφανώς να σταθεί όρθιος , τουτο το μαρτύρησαν αργότερα οι διασωθέντες προσωπικά στην οικογένεια Σπυριδάκη. Μετά τη τελευταία συνομιλία που είχε ο αείμνηστος Θεοχάρης Σπυριδάκης με τους διασωθέντες, οι μεν διασωθέντες έπεσαν στη θάλασσα, ο δε Θεοχάρης Σπυριδάκης κατά τη τελευταία μαρτυρία του διασωθέντος Β΄. Μηχανικού Σίμου Λαβδα προσπαθούσε να φορέσει τα σωσσίβια στη γυναίκα και στα παιδιά που βρισκότανε σε έξαλλη κατάσταση πανικού. Τη σκηνή αυτή του Θεοχάρη να προσπαθεί να φορέσει τα σωσίβια στα παιδιά και στη γυναίκα την είδε και ο επιζήσας Σίμος Λάβδας Β΄. Μηχανικός από τους τελευταίους που έπεσε στη θάλασσα, αφού αμέσως μετά έγινε ή έκρηξη και το βαπόρι αναποδογύρισε και έμεινε για ώρες τουμπαρισμένο.
( Η ως άνω περιγραφή είναι ακριβώς οπως μου την περιέγραψε ο υιός Νικος Σπυριδάκης και είναι δικες του οι φράσεις της περιγραφής).
Από δω και κάτω θα προσπαθήσω περιγράψω τί ήταν εκείνο που ώθησε αυτόν τον ήρωα άνθρωπο, μέσα σε ένα κατ΄εξοχήν δραματικο και τρομακτικό περιβάλλον , οπου βρίσκεται σε ένα πλοίο στις τελευταίες του στιγμές ολίγον προτού βυθιστεί και βλέποντας τους άλλους ανθρώπους να πηδούν στη θάλασσα, αυτός να μπαίνει στο σαλόνι του πλοίου, στρέφοντας νώτα προς τη δική του σωτηρία, για να βοηθήσει μια γυναίκα και τα παιδιά της, μη σκεφτόμενος ούτε τα δικά του παιδιά προκειμένου να κάμει αυτή τη πράξη σωτηρίας και αλτρουισμού προς το συνάνθρωπο που ελάχιστοι θα το έκαναν., τί ήταν αυτό που τον 'ώθησε να μη βάλει σε θεώρηση υπέρτερη ούτε τη δική του ζωή μπροστά στο καθήκον να σώσει το συνάνθρωπο;
O Θεοχάρης Σπυριδάκης υπερβαίνει ακόμη και τον καλό Σαμαρείτη στη παραβολή του Χριστού. Ο καλός Σαμαρείτης προκειμένου να βοηθήσει τον πλησίον του διέθεσε το χρόνο του, διέθεσε, τα χρήματά του και το γαιδουράκι του. Ο Θεοχάρης Σπυριδάκης ομως προσέφερε την ίδια του τη ζωή, που θα μπορούσε να είχε σώσει, αν εφάρμοζε και για τον εαυτό του τις οδηγίες σωτηρίας που έδωσε και στους άλλους επιβαίνοντες οδηγούς που δεν ήταν καν ναυτικοί και όμως σωθήκανε. Ο Θεοχάρης Σπυριδάκης ως ναυτικός είχε κάμει άπειρο αριθμό γυμνασίων εγκαταλείψεως πλοίου. Είχαμε δουλέψει μαζί και στο Υπερωκεάνειο ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ ΑΝΝΑ ΜΑΡΙΑ οπου στις αρχές της δεκαετίας του 1970 ήμουν ανθυποπλοίαρχος εκέι και ο Θεοχάρης υπηρετούσε και εκείνος τότε σε αυτό το πλοίο και είχαμε και εκεί οπως και σε όλα τα πλοία αρκετά γυμνάσια εγκαταλείψεως πλοίου και γνωρίζαμε τι να κάνουμε σε περιπτωσεις εκτάκτων αναγκών.
Και για να απαντήσω για ποιό λόγο ο Θεοχάρης Σπυριδάκης έβαλε τη ζωή των πλησιον του ανθρώπων, πάνω και από τη δική του ζωή, είναι γιατί ο Θεοχάρης ήταν βαθύτατα πιστός μαθητής του Χριστού, απλά έκαμε αυτό που θα έκανε και ο Χριστός άν ήταν στη θέση του.
Ο Θεοχάρης Σπυριδάκης ήταν άνθρωπος από αυτούς που κοσμούν το ανθρώπινο είδος. Ηταν άνθρωπος της χαράς, του χαμόγελου και της απλόχερης αγάπης προς όλους. Τον ήξερα πολύ καλά, είχαμε φιλία και είχαμε πολλές φορές συζητήσει μαζί. Ηταν άνθρωπος από αυτούς που βαστάζουν πάνω στις πλάτες τους όλο το ανθρώπινο γένος, από τους ανθρώπους που η μεγαλοψυχία τους κάνει:
1. να φαίνονται ασήμαντα τα ανθρώπινα πάθη,
2. να εξαφανίζεται η ανθρώπινη ματαιοδοξία, η μιζέρια, ο πλούτος, η εφήμερη δόξα και ο κοσμικό θόρυβος, οι μικρότητες και οι ανούσιες κακίες , ήταν από τους αφανείς σκαπανείς της μέγιστης ανθρώπινης αξιοπρέπειας, αυτής που διαφοροποιεί το ανθρώπινο ευγενές είδος από το βασίλειο των αλόγων ζώων.
Είθε να είναι αιωνία η μνήμη του στη μνήμη του Θεού και στη δική μας ολιγόβια μνήμη.
Και πως αντάμειψε η πολιτεία τέτοιες εξαίρετες πράξεις;
1. Είπε οτι ήταν λαθρεπιβατης και δεν εδικαιούτο καμιάς ασφάλισης.
2. Η σύνταξη στη χήρα του γυναίκα έκανε πολύ καιρό να βγεί και ήταν μηδαμινή.
Ο υιός Νίκος Σπυριδάκης λέει τα καλύτερα λόγια για τον εφοπλιστή τον αείμνηστο Αυγουστή Πολέμη, ο οποίος επισκέφτηκε στο σπίτι τους την οικογένεια Θεοχάρη Σπυριδάκη μετά το ναυάγιο, και μέσα στο σαλόνι του σπιτιού και μπροστά στην Ελένη τη σύζυγο του Θεοχάρη και στη φωτογραφία του πνιγέντος Θεοχάρη Σπυριδάκη, είπε δακρυσμένος : "Λυπαμαι πολύ δεν φταίω εγώ, γιατί ποτέ δεν έδωσα εντολη να φύγει το πλοίο μου από το λιμάνι της Ραφήνας με αυτό το καιρό, άλλοι είναι οι πραγματικοί υπεύθυνοι" Αυτά λέει τώρα ο υιός Νίκος Σπυριδάκης οτι είπε ο Αυγουστής Πολέμης και τα καταγράφω αμέσως, ο οποίος Νίκος Σπυριδάκης τα άκουσε με τα ίδια του τα αυτιά τότε οόντας σε ηλικία δώδεκα χρόνων.
Τούτα τα έγραψα για να μη σβήσουν από τη μνήμη οι εξαίρετες πράξεις του συμπατριωτη μας Θεοχάρη Σπυριδάκη.
Κωνσταντίνος Στρατής
Μεσαριά Ανδρος.
Υ/Γ Ολες οι πηροφορίες καιοι διάλογοι που αναφέρονται σε αυτό το άρθρο προέρχονται κατά προφορικές δηλώσεις από τον Νικόλαο Σπυριδάκη υιό του πνιγέντος στο ναυάγιο του ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ Θεοχάρη Μ. Σπυριδάκη, ο οποίος ήταν παρών στη συγγραφή αυτού του άρθρου και τα κατέγραφα απευθείας στον υπολογιστή, οπως μου τα έλεγε.
Υ/Γ 2
Επίσης ο Νικόλαος Σπυριδάκης δηλώνει:
Με σεβασμό στη μνήμη του πατέρα μου και σε όσους εργάστηκαν μαζί του και θεωρώντας τους κομμάτι από την οικογένειά μου, θέλω να προσθέσω οτι τις πρώτες μου φιλίες, τα πρώτα μου παιδικά παιχνίδια , μέχρι και τις πρώτες μου παιδικές ζωγραφιές τις έκανα μέσα σε αυτά τα πλοία. Ξαφνικά το ναυάγιο αυτό με έφερε να αντιμετωπίσω τη σκληρη πραγματικότητα της ζωής. Επιπροσθέτως έχω να πω οτι τη χειμερινή περίοδο εκείνη την εποχή και κάθε χρόνο θρηνούσαμε γνωστούς μας ανθρώπους, ( ΑΝΤΙΠΑΡΟΣ, ΤΕΞΑΝΙΤΑ, ΚΙΡΚΗ και απολεσθέντα άλλα πλοία ) αλλά εκείνη τη περίοδο ο θρήνος ήταν και για την οικογένειά μου.
Υ/Γ 3
Αιωνία η μνήμη ολων των αδικοχαμένων αυτών ανθρώπων.
Κωνσταντίνος Στρατής
Μεσαριά Ανδρος.
Ο εν καιρώ ειρήνης ήρωας αείμνηστος Θεοχάρης Σπυριδάκης, όπως αναφέρει και το μετάλλιο ανδρείας της Ακαδημίας Αθηνών, με το οποίο βραβεύτηκε μετά τον ηρωικό του θάνατο από πνιγμό στο ναυάγιο του ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ, γεννήθηκε το έτος 1934 στο χωριό Μαίνητες Ανδρου.
Εζησε πολύ δύσκολα και φτωχικά παιδικά χρόνια επειδή η οικογένεια του ήταν πολύτεκνη και δύσκολα τα κατοχικά παιδικά του χρόνια.
Σε ηλικία 10 ετων εργάστηκε στου Βάτη το καφενείο στη Χώρα της Ανδρου και διέμενε μέσα στο καφενείο.
Το έτος 1948 ή 1949 πρωτομπαρκαρησε σε ηλικία 14 χρόνων με το πλοίο ΓΕΩΡΓΙΟΣ ή ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΚΥΔΩΝΙΕΥΣ.
Στη συνέχεια υπηρέτησε σε διάφορα πλοία, και σε ένα από τα πλοία το ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ Γ. ΓΟΥΛΑΝΔΡΗ κατά το έτος 1963 ναυάγησε στα Αλεούτια νησιά στον Ειρηνικο ωκεανό και επέζησε από αυτό το ναυάγιο.
Μετά από αυτό ταξίδεψε σε κρουαζιερόπλοια και υπερωκεάνεια πλοία στο OLYMPIA και στο QUEEN ANNA MARIA και σε άλλα υπερωκεανεια που έκαναν τη γραμμή Χάιφα, Πειραιά, Νάπολι, Παλέρμο, Λισσαβώνα, Χάλιφαξ Νέα Υόρκη αλλά και σε άλλες γραμμές.
Παντρεύτηκε το έτος 1962 σε ηλικία 28 ετών την Ελένη Στάμου από τα Λάμυρα και έκανε δύο παιδιά το Μιχάλη και το Νίκο.
Μόλις άνοιξε η γραμμή με τα πλοία του αείμνηστου Αυγουστή Πολέμη με τα πλοία Ηπειρος ήταν από τους πρώτους που στελέχωσαν τα πλοία αυτά στη γραμμή ως θαλαμηπόλος κατά τη δεκαετία του 1970.
Κατόπιν όταν επεκτάθηκε η εταιρεία στη γραμμή Ραφήνα- Ανδρος- Τήνος- Σύρος-Μύκονος υπήρξε κατά καιρούς στέλεχος στα τρία πλοία της γραμμής με τα ονόματα ΧΡΥΣΗ ΑΜΜΟΣ Ι, ΧΡΥΣΗ ΑΜΜΟΣ ΙΙ, ΧΡΥΣΗ ΑΜΜΟΣ ΙΙΙ;
Και ερχόμαστε τώρα στη μοιραία ημερομηνία Τετάρτη 23 Φεβρουαρίου 1983, οπότε ο Θεοχάρης Σπυριδάκης μετά τη περάτωση σεμιναρίων στο ΚΕΣΕΝ για την απόκτηση πτυχίου αρχιθαλαμηπόλου, κατέβηκε από νωρίς τη Τετάρτη 23 Φεβρουαρίου 1983, να δει τους φίλους του στη Ραφήνα, γιατί στο λιμάνι της Ραφήνας είχε πολλούς φίλους και πολλούς γνωστούς, οπως είχε και παντού φίλους και γνωστούς εξ αιτίας του άριστου χαρακτήρα του της καλοσύνης του και της αγάπης που έδειχνε προς όλους. Ήταν πάντα χαρούμενος και γελαστός και προσηνής προς όλους.
Μόλις έφτασε το ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ προερχόμενο από την Ανδρο, ο Θεοχάρης Σπυριδάκης επιβιβάστηκε στο πλοίο αυτό ως επιβαίνων αυτή τη φορά, μολονότι το δρομολόγιο αυτό το έκανε ως μέλος πληρώματος στα τότε πλοία της γραμμής για πολλά χρόνια.
Μάλιστα κατά την επιβίβασή του στο πλοίο συνομίλησε με την Μαντούλα Λάβδα η οποία με τα δύο ανήλικα παιδιά της ετοιμάζονταν να ανεβεί στο πλοίο και της είπε να μη κάνει το ταξίδι και ταλαιπωρήσει τα παιδιά της ( ήταν και μακρινή συγγενής του από τις Στραπουριές) γιατί ο καιρός είναι πολύ κακός. Παρά ταύτα η Μαντούλα Λάβδα του απάντησε "Σιγά τη θάλασσα" , αυτό το μαρτύρησαν οι επιζήσαντες του ναυαγίου και ο υιός Νικόλαος Σπυριδάκης που τα αφηγείται αυτά όπως τα τα άκουσε από τη μητέρα του.
Ετσι λοιπόν ήρθε η ώρα του απόπλου του πλοίου, αφού προηγουμένως ο καπετάνιος του πλοίου ήρθε σε διένεξη μπροστά στο Λιμενάρχη της Ραφήνας με πρόσωπα της εταιρείας, τα οποία απείλησαν τον αείμνηστο καπετάνιο Αντώνιο Γαρδέλη και τον αείμνηστο ύπαρχο Μπουκουβάλα, οτι αν δεν κάνουν το ταξίδι αυτό θα απολυθούν. Ο υιός Νικόλαος Σπυριδάκης τα άκουσε αυτά όταν τα διηγούνταν στη μητέρα του συγγενείς του πατέρα του Θεοχάρη και οι οποίοι εργάζονταν σε μεγάλες ανδριώτικες εταιρείες στον Πειραιά τότε μεταξύ αυτών που τα διήγήθηκε αυτά και που κυκλοφορούσαν ευρέως μεταξύ των ναυτικών τότε στο λιμάνι του Πειραία , ήταν και ο πρωτοξάδελφος του αείμνηστου Θεοχάρη, ο Σπέρτος Λινάρδος ο οποιος εργαζόνταν τότε σε μεγάλη Ανδριωτικη ναυτιλιακή εταιρεία και είχε αυτές τις πληροφορίες από συνάδελφό του ο οποίος παλαιότερα εργαζόταν ως υπάλληλος στο γραφείο του αείμνηστου Αυγουστή Πολέμη , για τη διένεξη του καπετάνιου με πρόσωπα της ναυτιλιακής εταιρείας στην οποία ανήκε το πλοίο ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ μέσα στο Λιμεναρχείο της Ραφήνας.. Ηδη ο Θεοχάρης Σπυριδάκης είχε συμφωνήσει με την εταιρεία να προσληφθεί πάλι ως πλήρωμα την επόμενη Κυριακή στο πλοίο ΧΡΥΣΗ ΑΜΜΟΣ ΙΙ.
Γύρω στις 4 η ώρα το απόγευμα της 23 Φεβρουαρίου 1983 αναχώρησε από τη Ραφήνα το πλοίο ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ εκτελώντας αυτό το ταξίδι ως φορτηγό με το πλήρωμά του, με επιβάτες που ήταν οι οδηγοί των βυτιοφόρων με καύσιμα, και τέσσερις επιβαίνοντες την αείμνηστη Μαντούλα Λάβδα τα αείμνηστα δυο παιδιά της και τον αείμνηστο Θεοχάρη Σπυριδάκη.
Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού ο καπετάνιος αποφάσισε να βρει λιμάνι καταφυγής ( να ποδίσει) στη Κάρυστο και να μη βγεί στο Καβοντόρο, παρά ταύτα ύστερα από συζητήσεις στη γέφυρα μεταξύ των αξιωματικών του πλοιου , (περισσότερα δεν γνωρίζει ο υιός Σπυριδάκης που μου τα αφηγήθηκε), το πλοίο και παρά τις συστάσεις ενός Ρώσσου πλοιάρχου με τον οποίο είχε επικοινωνία μέσω V.H.F ο αείμνηστος καπτά Αντώνης Γαρδέλης, που αργότερα αυτό το Ρώσικο πλοίο έσωσε πολλούς από το ναύαγιο του ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ, και του είπε "καπετάνιε μη βγεις στο στενό έχει πολύ χοντρή θάλασσα", ο Γαρδέλης του είπε "Δεν φοβάμαι, την έχω ξανακάμει αυτή τη γραμμή με μεγάλη θάλασσα".
Ετσι λοιπόν μετά από λίγο και ανοικτά από το κάβο Μαντήλι, μέσα πια στο Καβοντόρο το πλοίο πήρε μεγάλη και μόνιμη κλίση. Ηδη από πριν ο Θεοχάρης Σπυριδάκης οταν είδε οτι το πλοίο απομακρυνόνταν από τη Κάρυστο και ο κόσμος είχε πανικοβληθει βοήθησε τους οδηγούς των βυτιοφόρων και των φορτηγών, που οι οδηγοί αυτοί ήταν έξω στο κατάστρωμα να βάλουν σωσσίβια, ανέβηκε στη βαρδιόλα την αριστερή με κίνδυνο για να πάρει το κυκλικο σωσσίβιο, είδε οτι οτι αυτό δεν λειτουργούσε το φως του και πήγε στη δεξια βαρδιόλα, πήρε το κυκλικό σωσσίβιο, και αφού τους έδωσε οδηγίες τί να κάνουν μέσα στο νερο, και ζήτησε δύο εθελοντές για να μπει μέσα στο σαλόνι όπου εκεί βρισκόταν η Μαντούλα Λάβδα και τα δυο της παιδιά, μάλιστα από πληροφορίες που είχε πρόσφατα ο υιός Νικόλαος Σπυριδάκης από οδηγό βυτιοφόρου διασωθέντα που του είπε οτι ήθελε να γδυθεί για να πέσει στη θάλασσα και ο Θεοχάρης τον συμβούλεψε να μείνει ντυμένος, του έδεσε τη ζώνη του σωσσιβίου του έξω από το μπουφάν του και τους έδωσε το κυκλικό σωσσίβιο δίνοντάς τους οδηγίες να κρατούνται από τα χέρια γύρω από το κυκλικό σωσίβιο και έτσι και σώθηκαν και τους περισυνέλεξε το Ρωσικό πλοίο..
Ολο το πλήρωμα δεν φαινόνταν πουθενά, γιατί ήταν κάτω στο γκαράζ, μήπως και θα μπορούσαν να ασφαλίσουν τα οχήματα, ακόμη και ο καπετάνιος ήταν στο γκαράζ και γι΄αυτο το λόγο χάθηκε σχεδόν όλο το πλήρωμα εκτός από τρία μέλη του, επειδή όλοι εγκλωβίστηκαν στο γκαράζ και όταν ανατράπηκε το πλοίο δεν μπορούσαν να διαφύγουν .
Ο θάνατός τους πρέπει να ήταν πολύ σκληρός και οδυνηρός, γιατί το πλοίο όσο βυθιζόταν είχε εγκλωβισμένο αέρα μέσα του και θα ανέπνεαν για πολλές ώρες με το πλοίο κατευθυνόμενο αργά προς το βυθό της θάλασσας, δηλαδή θα βρίσκονταν ζωντανοί για αρκετή ώρα μέσα στο βυθισμένο πλοίο, έως ότου εσωτερικά το σκάφος κατακλυσθεί από νερό, μέσα σε μια μανιασμένη θάλασσα με ανέμους εντάσεως 10 μποφώρ..
Κανένας δεν προσφέρθηκε να μπει μέσα στο σαλόνι από τους εθελοντές που ζήτησε ο Θεοχάρης για να βοηθήσουν τη γυναίκα με τα δυο παιδιά.
Απεναντίας του είπαν "Θεοχάρη , ο σώζων εαυτόν σωθήτω!" και πήδησαν στη θάλασσα.. Ομως ο Θεοχάρης μπήκε μόνος του στο σαλόνι, σε ένα πλοίο με κλίση 50 έως 60 μοιρών, με ογκώδη κύματα να χτυπούν το μπαταρισμένο πλοίο, οπου δεν θα μπορούσε προφανώς να σταθεί όρθιος , τουτο το μαρτύρησαν αργότερα οι διασωθέντες προσωπικά στην οικογένεια Σπυριδάκη. Μετά τη τελευταία συνομιλία που είχε ο αείμνηστος Θεοχάρης Σπυριδάκης με τους διασωθέντες, οι μεν διασωθέντες έπεσαν στη θάλασσα, ο δε Θεοχάρης Σπυριδάκης κατά τη τελευταία μαρτυρία του διασωθέντος Β΄. Μηχανικού Σίμου Λαβδα προσπαθούσε να φορέσει τα σωσσίβια στη γυναίκα και στα παιδιά που βρισκότανε σε έξαλλη κατάσταση πανικού. Τη σκηνή αυτή του Θεοχάρη να προσπαθεί να φορέσει τα σωσίβια στα παιδιά και στη γυναίκα την είδε και ο επιζήσας Σίμος Λάβδας Β΄. Μηχανικός από τους τελευταίους που έπεσε στη θάλασσα, αφού αμέσως μετά έγινε ή έκρηξη και το βαπόρι αναποδογύρισε και έμεινε για ώρες τουμπαρισμένο.
( Η ως άνω περιγραφή είναι ακριβώς οπως μου την περιέγραψε ο υιός Νικος Σπυριδάκης και είναι δικες του οι φράσεις της περιγραφής).
Από δω και κάτω θα προσπαθήσω περιγράψω τί ήταν εκείνο που ώθησε αυτόν τον ήρωα άνθρωπο, μέσα σε ένα κατ΄εξοχήν δραματικο και τρομακτικό περιβάλλον , οπου βρίσκεται σε ένα πλοίο στις τελευταίες του στιγμές ολίγον προτού βυθιστεί και βλέποντας τους άλλους ανθρώπους να πηδούν στη θάλασσα, αυτός να μπαίνει στο σαλόνι του πλοίου, στρέφοντας νώτα προς τη δική του σωτηρία, για να βοηθήσει μια γυναίκα και τα παιδιά της, μη σκεφτόμενος ούτε τα δικά του παιδιά προκειμένου να κάμει αυτή τη πράξη σωτηρίας και αλτρουισμού προς το συνάνθρωπο που ελάχιστοι θα το έκαναν., τί ήταν αυτό που τον 'ώθησε να μη βάλει σε θεώρηση υπέρτερη ούτε τη δική του ζωή μπροστά στο καθήκον να σώσει το συνάνθρωπο;
O Θεοχάρης Σπυριδάκης υπερβαίνει ακόμη και τον καλό Σαμαρείτη στη παραβολή του Χριστού. Ο καλός Σαμαρείτης προκειμένου να βοηθήσει τον πλησίον του διέθεσε το χρόνο του, διέθεσε, τα χρήματά του και το γαιδουράκι του. Ο Θεοχάρης Σπυριδάκης ομως προσέφερε την ίδια του τη ζωή, που θα μπορούσε να είχε σώσει, αν εφάρμοζε και για τον εαυτό του τις οδηγίες σωτηρίας που έδωσε και στους άλλους επιβαίνοντες οδηγούς που δεν ήταν καν ναυτικοί και όμως σωθήκανε. Ο Θεοχάρης Σπυριδάκης ως ναυτικός είχε κάμει άπειρο αριθμό γυμνασίων εγκαταλείψεως πλοίου. Είχαμε δουλέψει μαζί και στο Υπερωκεάνειο ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ ΑΝΝΑ ΜΑΡΙΑ οπου στις αρχές της δεκαετίας του 1970 ήμουν ανθυποπλοίαρχος εκέι και ο Θεοχάρης υπηρετούσε και εκείνος τότε σε αυτό το πλοίο και είχαμε και εκεί οπως και σε όλα τα πλοία αρκετά γυμνάσια εγκαταλείψεως πλοίου και γνωρίζαμε τι να κάνουμε σε περιπτωσεις εκτάκτων αναγκών.
Και για να απαντήσω για ποιό λόγο ο Θεοχάρης Σπυριδάκης έβαλε τη ζωή των πλησιον του ανθρώπων, πάνω και από τη δική του ζωή, είναι γιατί ο Θεοχάρης ήταν βαθύτατα πιστός μαθητής του Χριστού, απλά έκαμε αυτό που θα έκανε και ο Χριστός άν ήταν στη θέση του.
Ο Θεοχάρης Σπυριδάκης ήταν άνθρωπος από αυτούς που κοσμούν το ανθρώπινο είδος. Ηταν άνθρωπος της χαράς, του χαμόγελου και της απλόχερης αγάπης προς όλους. Τον ήξερα πολύ καλά, είχαμε φιλία και είχαμε πολλές φορές συζητήσει μαζί. Ηταν άνθρωπος από αυτούς που βαστάζουν πάνω στις πλάτες τους όλο το ανθρώπινο γένος, από τους ανθρώπους που η μεγαλοψυχία τους κάνει:
1. να φαίνονται ασήμαντα τα ανθρώπινα πάθη,
2. να εξαφανίζεται η ανθρώπινη ματαιοδοξία, η μιζέρια, ο πλούτος, η εφήμερη δόξα και ο κοσμικό θόρυβος, οι μικρότητες και οι ανούσιες κακίες , ήταν από τους αφανείς σκαπανείς της μέγιστης ανθρώπινης αξιοπρέπειας, αυτής που διαφοροποιεί το ανθρώπινο ευγενές είδος από το βασίλειο των αλόγων ζώων.
Είθε να είναι αιωνία η μνήμη του στη μνήμη του Θεού και στη δική μας ολιγόβια μνήμη.
Και πως αντάμειψε η πολιτεία τέτοιες εξαίρετες πράξεις;
1. Είπε οτι ήταν λαθρεπιβατης και δεν εδικαιούτο καμιάς ασφάλισης.
2. Η σύνταξη στη χήρα του γυναίκα έκανε πολύ καιρό να βγεί και ήταν μηδαμινή.
Ο υιός Νίκος Σπυριδάκης λέει τα καλύτερα λόγια για τον εφοπλιστή τον αείμνηστο Αυγουστή Πολέμη, ο οποίος επισκέφτηκε στο σπίτι τους την οικογένεια Θεοχάρη Σπυριδάκη μετά το ναυάγιο, και μέσα στο σαλόνι του σπιτιού και μπροστά στην Ελένη τη σύζυγο του Θεοχάρη και στη φωτογραφία του πνιγέντος Θεοχάρη Σπυριδάκη, είπε δακρυσμένος : "Λυπαμαι πολύ δεν φταίω εγώ, γιατί ποτέ δεν έδωσα εντολη να φύγει το πλοίο μου από το λιμάνι της Ραφήνας με αυτό το καιρό, άλλοι είναι οι πραγματικοί υπεύθυνοι" Αυτά λέει τώρα ο υιός Νίκος Σπυριδάκης οτι είπε ο Αυγουστής Πολέμης και τα καταγράφω αμέσως, ο οποίος Νίκος Σπυριδάκης τα άκουσε με τα ίδια του τα αυτιά τότε οόντας σε ηλικία δώδεκα χρόνων.
Τούτα τα έγραψα για να μη σβήσουν από τη μνήμη οι εξαίρετες πράξεις του συμπατριωτη μας Θεοχάρη Σπυριδάκη.
Κωνσταντίνος Στρατής
Μεσαριά Ανδρος.
Υ/Γ Ολες οι πηροφορίες καιοι διάλογοι που αναφέρονται σε αυτό το άρθρο προέρχονται κατά προφορικές δηλώσεις από τον Νικόλαο Σπυριδάκη υιό του πνιγέντος στο ναυάγιο του ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ Θεοχάρη Μ. Σπυριδάκη, ο οποίος ήταν παρών στη συγγραφή αυτού του άρθρου και τα κατέγραφα απευθείας στον υπολογιστή, οπως μου τα έλεγε.
Υ/Γ 2
Επίσης ο Νικόλαος Σπυριδάκης δηλώνει:
Με σεβασμό στη μνήμη του πατέρα μου και σε όσους εργάστηκαν μαζί του και θεωρώντας τους κομμάτι από την οικογένειά μου, θέλω να προσθέσω οτι τις πρώτες μου φιλίες, τα πρώτα μου παιδικά παιχνίδια , μέχρι και τις πρώτες μου παιδικές ζωγραφιές τις έκανα μέσα σε αυτά τα πλοία. Ξαφνικά το ναυάγιο αυτό με έφερε να αντιμετωπίσω τη σκληρη πραγματικότητα της ζωής. Επιπροσθέτως έχω να πω οτι τη χειμερινή περίοδο εκείνη την εποχή και κάθε χρόνο θρηνούσαμε γνωστούς μας ανθρώπους, ( ΑΝΤΙΠΑΡΟΣ, ΤΕΞΑΝΙΤΑ, ΚΙΡΚΗ και απολεσθέντα άλλα πλοία ) αλλά εκείνη τη περίοδο ο θρήνος ήταν και για την οικογένειά μου.
Υ/Γ 3
Αιωνία η μνήμη ολων των αδικοχαμένων αυτών ανθρώπων.
Κωνσταντίνος Στρατής
Μεσαριά Ανδρος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλώ τα σχόλια σας να είναι καλοπροαίρετα και ειλικρινή.
Ευχαριστώ
Ο διαχειριστής.
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.