Οτι την ανομίαν μου εγώ γινώσκω, και η αμαρτία μου ενώπιόν μου εστί δια παντός.

 Οτι την ανομίαν μου εγώ γινώσκω, και η αμαρτία μου ενώπιόν μου εστί δια παντός.

(στίχος 5 του ψαλμού 50)

Σε αυτό το στίχο του ψαλμού με τον οποίο ζήτησε συγχώρηση από το Θεό ο Δαυίδ για μια μεγαλη αμαρτία του, που ήταν μοιχεία μετά φόνου του συζύγου, η οποια περιγράφεται στη Παλαιά διαθήκη, ομολογεί με συντριβή ότι γνωρίζει τη ανομία του και η αμαρτία του είναι συνέχεια μπροστά του. Ο στίχος αυτός μας διδάσκει ότι χωρίς αυτη τη γνώση των ανομιών και των αμαρτιών μας δεν μπορούμε να φθάσουμε στο σημείο της μετάνοιας μας. Αν διαπράττουμε την ανομία κια την αμαρτία και έχουμε τη πεποίθηση ότι όλα είναι καλώς καμωμένα, τότε ποτέ δεν θα ταπεινωθούμε, ποτέ δεν θα μετανοήσουμε , ποτέ δεν θα ζητήσουμε το έλεος και τη συγχώρηση του Θεού, αλλά θα παραμείνουμε αμετανόητοι και θα πεθάνουμε μέσα στη κακία μας..

Εάν δεν πάρουμε επάνω μας όλο το βάρος των αμαρτιών μας, εάν δεν παύσουμε να θεωρούμε τους άλλους πάντα υπεύθυνους για τις πτώσεις μας, τότε θα παραμείνουμε στις συνεχείς πτώσεις μας, θα συνεχίσουμε να πράττουμε το κακό, για το οποίο πάντα θα φταίνε οι άλλοι και ποτέ εμείς. Ο βασιλιας Δαυίδ παρασύρθηκε από την ομορφιά μιας ωραιότατης καλλίγραμης παντρεμένης γυναίκας , της οποίας το σπίτι ήταν κοντά στα βασιλικά ανάκτορα, υπήρχε οπτική επαφή, και βγήκε να κάνει γυμνή το μπάνιο της στην αυλή του σπιτιού της, ενώ ήξερε ότι τη βλέπει ο Δαυίδ, και τούτο για να τον ερεθίσει ερωτικά. Όμως πουθενά στην Αγία Γραφή δεν θεωρείται υπεύθυνη η γυναίκα αυτή, ούτε ο Δαυίδ τη θεωρεί υπεύθυνη για την αμαρτωλή πράξη του, αντίθετα ρίχνει όλο το βάρος της αμαρτίας απάνω του και λέει "Σοι μόνω ήμαρτον, και το πονηρόν ενώπιον σου εποίησα κλπ" λέει : "εγώ αμάρτησα σε σένα και έπραξα το πονηρό ενώπιον σου, κλπ...."

Ο άνθρωπος συνηθίζει να ρίχνει πάντα τα βάρη των κακών του πραξεων στους άλλους και ποτέ στον εαυτό του, προσπαθεί να βρει δικαιολογίες για να αθωώσει τον εαυτό του, ακόμη και στις πιο αισχρές και ιταμές πράξεις του, όμως η αντίληψη του Ευαγγελίου του Χριστού είναι διαμετρικά αντίθετη. Ο Χριστιανός δεν δικαιολογεί ποτέ τον εαυτό του, ούτε προσπαθεί να βρει εξιλαστήρια θύματα, γιατί το εξιλαστήριο θύμα των κακών πράξεων του είναι ο μοναδικός Σωτήρας του ο Ιησούς Χριστός, ο οποίος φορτωμένος με τις δικές του αμαρτίες έχυσε το αίμα του πάνω στον Σταυρό, για να τον κάνει πιο καθαρό και από το κατάλευκο χιόνι.

Κωνσταντίνος Στρατής