ΨΑΛΜΟΣ 72

 

Ως αγαθός ὁ Θεὸς τῷ ᾿Ισραήλ, τοῖς εὐθέσι τῇ καρδίᾳ. ἐμοῦ δὲ παραμικρὸν ἐσαλεύθησαν οἱ πόδες, παρ᾿ ὀλίγον ἐξεχύθη τὰ διαβήματά μου. ὅτι ἐζήλωσα ἐπὶ τοῖς ἀνόμοις εἰρήνην ἁμαρτωλῶν θεωρῶν, ὅτι οὐκ ἔστιν ἀνάνευσις ἐν τῷ θανάτῳ αὐτῶν καὶ στερέωμα ἐν τῇ μάστιγι αὐτῶν· ἐν κόποις ἀνθρώπων οὐκ εἰσὶ καὶ μετὰ ἀνθρώπων οὐ μαστιγωθήσονται. διὰ τοῦτο ἐκράτησεν αὐτοὺς ἡ ὑπερηφανία, περιεβάλοντο ἀδικίαν καὶ ἀσέβειαν ἑαυτῶν. ἐξελεύσεται ὡς ἐκ στέατος ἡ ἀδικία αὐτῶν, διῆλθον εἰς διάθεσιν καρδίας· διενοήθησαν καὶ ἐλάλησαν ἐν πονηρίᾳ, ἀδικίαν εἰς τὸ ὕψος ἐλάλησαν· ἔθεντο εἰς οὐρανὸν τὸ στόμα αὐτῶν, καὶ ἡ γλῶσσα αὐτῶν διῆλθεν ἐπὶ τῆς γῆς. διὰ τοῦτο ἐπιστρέψει ὁ λαός μου ἐνταῦθα, καὶ ἡμέραι πλήρεις εὑρεθήσονται ἐν αὐτοῖς. καὶ εἶπαν· πῶς ἔγνω ὁ Θεός; καὶ εἰ ἔστι γνῶσις ἐν τῷ ῾Υψίστῳ; ἰδοὺ οὗτοι οἱ ἁμαρτωλοὶ καὶ εὐθηνοῦντες· εἰς τὸν αἰῶνα κατέσχον πλούτου. καὶ εἶπα· ἄρα ματαίως ἐδικαίωσα τὴν καρδίαν μου καὶ ἐνιψάμην ἐν ἀθῴοις τὰς χεῖράς μου· καὶ ἐγενόμην μεμαστιγωμένος ὅλην τὴν ἡμέραν, καὶ ὁ ἔλεγχός μου εἰς τὰς πρωΐας. εἰ ἔλεγον· διηγήσομαι οὕτως, ἰδοὺ τῇ γενεᾷ τῶν υἱῶν σου ἠσυνθέτηκα. καὶ ὑπέλαβον τοῦ γνῶναι τοῦτο· κόπος ἐστὶν ἐνώπιόν μου, ἕως εἰσέλθω εἰς τὸ ἁγιαστήριον τοῦ Θεοῦ καὶ συνῶ εἰς τὰ ἔσχατα αὐτῶν. πλὴν διὰ τὰς δολιότητας αὐτῶν ἔθου αὐτοῖς κακά, κατέβαλες αὐτοὺς ἐν τῷ ἐπαρθῆναι. πῶς ἐγένοντο εἰς ἐρήμωσιν ἐξάπινα· ἐξέλιπον, ἀπώλοντο διὰ τὴν ἀνομίαν αὐτῶν. ὡσεὶ ἐνύπνιον ἐξεγειρομένου, Κύριε, ἐν τῇ πόλει σου τὴν εἰκόνα αὐτῶν ἐξουδενώσεις. ὅτι ἐξεκαύθη ἡ καρδία μου, καὶ οἱ νεφροί μου ἠλλοιώθησαν, κἀγὼ ἐξουδενωμένος καὶ οὐκ ἔγνων, κτηνώδης ἐγενόμην παρά σοι. κἀγὼ διαπαντὸς μετὰ σοῦ, ἐκράτησας τῆς χειρὸς τῆς δεξιᾶς μου καὶ ἐν τῇ βουλῇ σου ὡδήγησάς με καὶ μετὰ δόξης προσελάβου με. τί γάρ μοι ὑπάρχει ἐν τῷ οὐρανῷ, καὶ παρὰ σοῦ τί ἠθέλησα ἐπὶ τῆς γῆς; ἐξέλιπεν ἡ καρδία μου καὶ ἡ σάρξ μου, ὁ Θεὸς τῆς καρδίας μου καὶ ἡ μερίς μου ὁ Θεὸς εἰς τὸν αἰῶνα. ὅτι ἰδοὺ οἱ μακρύνοντες ἑαυτοὺς ἀπὸ σοῦ ἀπολοῦνται, ἐξωλόθρευσας πάντα τὸν πορνεύοντα ἀπὸ σοῦ. ἐμοὶ δὲ τὸ προσκολλᾶσθαι τῷ Θεῷ ἀγαθόν ἐστι, τίθεσθαι ἐν τῷ Κυρίῳ τὴν ἐλπίδα μου τοῦ ἐξαγγεῖλαί με πάσας τὰς αἰνέσεις σου ἐν ταῖς πύλαις τῆς θυγατρὸς Σιών.

Σύντομα περιληπτικά ερμηνευτικά σχόλια.

Ο 72 ψαλμός δίνει απάντηση στο αιώνιο ερώτημα γιατί οι άδικοι και οι ασεβείς ευημερούν όλα τους ερχονται βολικά , δεν έχουν καμμια θλίψη, ενώ υβρίζουν με το λόγο και τις πράξεις του και το Θεό και τους ανθρώπους, ενώ αντιθέτως οι θλίψεις και οι δοκιμασίες πέφτουν πάνω σε εκείνους που τις αξίζουν λιγώτερο;

Αυτό είναι αρκετό για να κάνει ενα δίκαιο άνθρωπο να ζηλέψει και να πικραθεί, να χάσει τη ελπίδα του και την εμπιστοσύνη του στο Θεό, και να πει πράγματα που δεν πρέπει ούτε να σκεφτεί, ούτε να πει: " αφού ο άδικος και πονηρός ευτυχεί, άρα μάταια πιστεύω στο Θεό." Μόνο όταν ο άνθρωπος παύσει να βλέπει το φαινόμενο και στραφεί ολοκληρωτικά στο Θεό, στο τέλος θα δοθεί απάντηση σε αυτό το αιώνιο ερώτημα: ότι οι πονηροί και ασεβεις προορίζονται οπωσδήποτε για τον όλεθρο, εάν παραμείνουν στην αμετανοησία τους, ότι είναι προδιαγεγραμμένη η απώλεια τους παρόλη τη φαινομενική δόξα, τη δύναμη και τα πλούτη που κατέχουν και για τα οποία τώρα είναι υπερήφανοι και αλαζόνες και όπως λέει στο στίχο 9, " "Εθεντο εις ουρανον το στόμα συτών, και η γλώσσα αυτών διήλθεν επί της γης" δηλαδή το στόμα τους θέλει να καταπιεί ακόμα και τον ουρανό, ενώ η υπερηφάνεια της γλώσσας τους διέρχεται όλη τη γη!

Οι δίκαιοι πρέπει να μη πέφτουν στη παγίδα να ζητούν από το Θεό να τιμωρήσει τους ασεβείς, στην οποία παγίδα έχουν πέσει και πολλοί άγιοι της Παλαιάς και της Kαινής Διαθήκης και σε πολλά ιερά κείμενα ζητούν τη τιμωρία των ασεβών, διότι ο Θεός δεν θέλει να τιμωρήσει κανένα, δεν είναι στη φύση της αγιότητας του να τιμωρεί, αλλά να σώζει! Απλά ζητάει από τους δίκαιους να γίνουν ακόμη δικαιότεροι, να μη πέσουν σε κανένα παράπτωμα εάν είναι δυνατόν, από δε τους ασεβείς ζητάει μετάνοια ώστε δια της μετανοίας να συγχωρηθούν όλα τα ανομήματα και αμαρτήματα τους και γενικά από όλους μας ζητάει ταπείνωση και μετάνοια, όμως όσοι δεν μετανοήσουν για τη κακία τους στο τέλος οι ίδιες οι ανομίες τους και οι αμαρτίες τους θα τους οδηγήσουν στην απώλεια και στην έξωση τους από τη βασιλεία των ουρανών. Και με αυτή την έννοια εξηγείται γιατί οι ασεβείς ευημερούν και όλα τους πάνε ευνοϊκά ενώ είναι σκληροί στη γλώσσα και άρπαγες, γιατί θέλει να δείξει την ευσπλαγχνία του και το έλεος του στους αμαρτωλούς, ενώ δείχνει αυστηρότητα και φέρνει σε βάσανα και πειρασμούς τους δικαίους για να μην υπερηφανευτούν για τη δικαιοσύνη τους! γιατί η δικαιοσύνη τους δεν είναι δικό τους αποτέλεσμα και δική τους θέληση αλλά του Χριστού που κυριαρχεί στη ζωή τους. Ο Κύριος Ιησούς Χριστος δεν είναι τιμωρός , αλλά είναι ο μοναδικός Σωτήρας!

Κωνσταντίνος Στρατής άμισθος ψάλτης