+ΑΣΗΜΙΝΑ ΠΕΤΡΟΥ ΣΤΡΑΤΗ ΜΕΡΟΣ 2.

 Πέμπτη, 3 Νοεμβρίου 2016

Πέρασαν 51 ημέρες από την εκδημία της μητέρας μου Ασημίνας Στρατή σε ηλικία πλησίον των 94 της χρόνων. Προ ολίγου μίλησα με τη αδελφή μου στο τηλέφωνο. Εκτός από του ότι βλεπόμαστε κάθε μέρα, αυτό δεν μας φθάνει, αλλα μιλάνε και από τηλεφώνου αρκετές φορές την ημέρα!. Ετσι λοιπόν μου είπε , για πρώτη φορά, τί της είχε εκμυστερευτεί η μητέρα μας ολιγον καιρό πριν από τη κοίμησή της η οποία είχε καθαρότατο και διαυγέστατο μυαλό ακόμη και λίγα λεπτά πριν αφήσει τη τελευταία της αναπνοή. Είχε πει λοιπόν η μητέρα μου στην αδελφή μου : " Δεν με νοιάζει ούτε φοβάμαι το θάνατο. Πλησιάζω τα 100 χρόνια μου και σύμφωνα και με την ευχή που δίνουμε στα γενέθλια , "να τα εκατοστήσεις", εγώ πλησιασα πια σε αυτή την ηλικία. Ο θάνατος είναι σαν τον ύπνο. Εκεί ησυχάζει ο άνθρωπος, δεν τον ενοχλεί , δεν τον κεντάει κανένας, αλλά ούτε και αυτός ενοχλεί τους άλλους. Εκεί δεν έχει καυγάδες και βρισιές. Εκεί υπάρχει αιώνια γαλήνη." Αυτή η γυναίκα ήταν αγράμματη, ούτε το Δημοτικό Σχολείο δεν είχε τελειώσει και όμως είχε μια υψηλού επιπέδου θεώρηση της ζωής, που δεν την έχουν άνθρωποι με πολλά πανεπιστημιακά πτυχεία, ακαδημαικούς τηβέννους, μεγάλα πολιτικά ή Εκκλησιαστικά αξιώματα. Είχε μια απλή θεώρηση της ζωής και έμφυτο το αίσθημα της τιμής , της εντιμότητας και της δικαιοσύνης.Και τα τρία της παιδιά την αδελφή μου Τούλα, εμένα και τον αδελφό μου Λεωνίδα, δεν μας είχε ποτέ στα "πούπουλα", ούτε μας χάιδευε, ούτε ποτέ δικαιολογούσε αν κάναμε κάτι που δεν ήτανε σωστό. ΄Ηταν αυστηρή και απόμακρη και πολλές φορές σκληρή σε μας. Εμένα δεν με χάιδεψε ποτέ, ούτε και μου είπε ποτέ γλυκόλογα που λένε οι μάννες στα παιδιά τους. Ομως με έμαθε να λέω την αλήθεια, με έμαθε να σέβομαι το δίκαιο, με έμαθε να είμαι ειλικρινής,με έμαθε να αντέχω στις δυσκολίες , με έμαθε να είμαι δυνατός όταν δέχομαι ύβρεις, γιατί και η ΄΄ιδια είχε δεχτεί άδικες ύβρεις και μάλιστα από συγγενείς. Με λίγα λόγια οτι υπάρχω σήμερα, το οφείλω μετά από το Θεό σε αυτήν, γιατί δεν είχα πατέρα από τα εννέα μου χρόνια. Αυτή η γυναίκα μερικές ώρες πριν πεθάνει, έκανε μια εκπληκτική ομολογία πίστεως και είπε μέσα στο θάλαμο του νοσοκομείου Ευαγγελισμός, προς τη ασθενή στο διπλανό κρεββάτι: " Τα παιδιά μου δεν είχαν πατέρα, γιατί έμειναν ορφανά από πολύ μικρά, όμως πατέρας τους ήταν και είναι ο Θεός!"Και θυμήθηκε και είπε ένα περιστατικό, το οποίο εκείνη τη στιγμή το κατέγραψα σε Video στο κινητό μου. . Θυμήθηκε κει είπε : Ο Θεός έσωσε το Ντίνο ( εμένα) όταν ταξίδευε με ένα βαπόρι, όπου δεν μπορούσα να κοιμηθώ κατά το διάστημα που υπηρετούσε σε αυτό το βαπόρι. Ενα χέρι με τράνταζε στον ύπνο μου και μου έλεγε .... Βγάλε το παιδί σου από αυτό το βαπόρι!!! Αυτό γινότανε κάθε μέρα". Αυτά τα οράματα δεν τα είχε δει ποτέ άλλοτε στα 23 βαπόρια που δούλεψα ως ναυτικός, παρά μόνον στο γκαζάδικο ¨ΚΙΡΚΗ¨", οπου εκεί υηρέτησα σαν πλήρωμα το έτος 1966. Ετσι λοιπό μου έστειλε ένα γράμμα, και μου έγραφε μεταξύ των άλλων " Αν δεν φύγεις από αυτό το βαπόρι εγώ θα πεθάνω, γιατί εκεί κινδυνεύεις!!!""Εγώ τί να κάνω? ήταν τόσο δραματικό και απελπιστικό το γράμμα της, που δήλωσα παραίτηση και ξεμπαρκαρησα κατά το τέλος του 1966. Το τραγικό είναι οτι τελικά επαληθεύτηκε η μητέρα μου, γιατί το βαπόρι αυτό έκανε έκρηξη στις 20 Μαίου του 1967, 30 μίλλια νότια παό την TOULON της Γαλλίας, και όλοι ή σκοτώθηκαν ακαριαία από την έκρηξη ή πνίγηκαν, ένας μόνον υπήρξε επιζήσας ο υποπλοίαρχος Νίκου Αντώνιος ηλικίας 27 ετών τότε, τον οποίο είδα μετά από 3 χρόνια και είχε σημάδια από εγκαύματα σε όλο το σώμα του.Το βαπόρι ήταν γκαζάδικο και μετέφερε καθαρά φορτία καύσιμα για αεροπλάνα.Καπετάνιος ήταν ο Νίκος Στρατής από τη Μεσσαριά πρώτος μου εξάδελφος 36 χρόνων τότε, που χάθηκε και αυτός . Αιωνία η μνήμη όλων αυτών των αδικοχαμένων ναυτικών, γιατί το βαπόρι εκείνο κατά τη γνώνμη ήταν αναξιόπλοο, και όμως έπαιρνε πιστοποιητικά αξιοπλοίας..

Επανέρχομαι λοιπόν στο Νοσοκομείο Ευαγγελισμός και στο σημείο εκείνο της αφήγησής της, ρώτησα τη μητέρα μου " Και γιατί για μένα , ενήργησε έτσι ο Θεός για να σωθώ και όχι και για τους υπόλοιπους του πληρώματος?' Και τί λέτε οτι μου απάντησε ? μου είπε " Θυμάσαι Ντίνο που έκανε ς ένα κήρυγμα στην Εκκλησία για την ανάσταση του γυιού της Χήρας που κανε ο Χριστός? Και γυρίζει και λέει στη διπλανη άρρωστη " Ο γυιός μου έκανε και κάνει κηρύγματα του Ευαγγελίου" και συνέχισε απευθυνόμενη σε μένα : " Γι΄αυτό ο Θεός σε έσωσε , γιατί ήμουν χήρα, για αν μη μου δώσει άλλη λύπη. Σε ανέστησε οπως ανέστησε το γυιό της χήρας στη Ναίν, οπου έκανες το κήρυγμα εκείνο.!) Αυτά ολα τα έγραψα οχι για να προβάλλω τη μητέρα μου., γιατί η αείμνηστη μητέρα μου εκεί που βρίσκεται τώρα  δεν έχει ανάγκη προβολής, αλλά ούτε και εγώ, τα έγραψα για να δηλώσω δημοσια οτι ακόμη στην Ελλάδα υπάρχουν άνθρωποι του Χριστού, οι οποιοι όμως εκλείπουν σιγά- σιγά. Αιωνία η μνήμη όλων αυτών των ευσεβών Χριστιανών και αξίων Ελλήνων και Ελληνίδων.

Κωνσταντίνος Στρατής
Μεσαριά Ανδρος.