Η σοδομική και σοδομιζόμενη παγκόσμια κοινωνία των ανθρώπων έχει φθάσει σε τέτοιο βαθμό ηθικής εξαθλίωσης και ηθικης κατάρας, που η λέξη "Ελεος" δεν αρκεί για να την αποδώσει. Θα πρέπει να πέσωμε όλοι στα γόνατα με κλαυθμούς μετανοίας και όπως οι αρχαίοι Νινευίτες να ντυθούμε με σάκους και να ρίχνομε χώμα και στάχτη πάνω στις κεφαλές μας κλαίοντας με πικρά δάκρυα, μήπως και ο Θεός μας ελεήσει και συγχωρήσει, μήπως και μας σώσει από την αυτοκαταδίκη μας και από την αυτοτιμωρία μας. Διότι αν ο Χριστός δεν είχε σταυρωθει για μας και δεν μας είχε αντικαταστήσει πάνω στο Σταυρό , όλοι μας θα έπρεπε να είμαστε σταυρωμένοι, αλλά Δόξα στο Χριστό διότι σταυρώθηκε Εκείνος αντί για εμάς και φορτώθηκε πάνω του όλες τις αμαρτίες μας.. Κωνσταντίνος Στρατής Ερασιτέχνης ψάλτης.

 
Το μωράκι αυτό φίλοι μου, γεννήθηκε καταδικασμένο να μην γνωρίσει ποτέ την μάνα που το γέννησε, ούτε βεβαίως και την μάνα που το υιοθέτησε. Καταδικασμένο σε μία εκ προμελέτης και καλά σχεδιασμένης ορφάνια, που δεν προέκυψε ούτε από πόλεμο, ούτε από θεομηνία, ούτε από ατύχημα και αρρώστια. Καταδικασμένο να μην νιώσει ποτέ την αγάπη της, την στοργή της, την τρυφερότητα, την αγκαλιά, τα χάδια, τα φιλιά, την φροντίδα και την προστασία της.

Καταδικασμένο να μην ζήσει σε καμία φυσιολογική οικογένεια με ΜΆΝΑ και ΠΑΤΈΡΑ. Γεννήθηκε, ω! του θαύματος, από δύο πατεράδες! Γεννήθηκε καταδικασμένο να βλέπει τα υπόλοιπα παιδάκια με τις μανάδες τους και μονίμως να διερωτάται, κάθε μέρα, κάθε ώρα και κάθε λεπτό: "Πού είναι η δική μου μάνα...";;;

Κι αυτό για μια ολόκληρη ζωή και μέχρι του τέλους της!!!

Θα σέρνει και θα κουβαλά μέσα του ένα ανυπόφορο, ατελείωτο και δυσαναπλήρωτο απίστευτο κενό. Από την παιδικότητα του, την αθωότητά του, μέχρι την εφηβεία και την ενηλικίωσή του. Κι από την ενηλικίωση του μέχρι τα βαθιά του γεράματα και τον τάφο.

Ένα κενό που ποτέ, με τίποτα και με κανέναν δεν θα μπορεί να καλυφθεί. Ένα αβάσταχτο κενό, που ποτέ δεν ήταν επιλογή του, που ποτέ δεν ήταν έστω η "τιμωρία" του για καμία, απολύτως καμία, πράξη του.

Κανένας νόμος των ανθρώπων δεν μπορεί να καταργήσει κανέναν νόμο της φύσης και του Θεού. Η φύση δεν καταργείται. Δεν διατάσσεται! Κι όταν η φύση παραβιάζεται και βιάζεται τότε τιμωρεί. Και δυστυχώς, τιμωρεί σκληρά κι αλύπητα!

Και η ερώτηση φίλοι μου, προς τους πάσης φύσεως, προελεύσεως και κοπής δικαιωματιστές είναι η εξής:

Ποιών τα ανθρώπινα δικαιώματα υπερτερούν; Των δύο ομοφυλοφίλων ή του αθώου παιδιού;

(Ανώνυμος εκπαιδευτικός)