Στη προηγούμενη ανάρτηση μου προσπάθησα να ερμηνεύσω και να σχολιάσω τις τρεις παραβολές του Χριστού που μιλάνε για την ανεκτίμητη αξία της βασιλείας των ουρανών. Στη συνέχεια θα προσπαθήσω να γράψω για ποιούς λόγους, συμφωνα παντα με την ατελή μου αντίληψη γι΄αυτά τα μεγάλα πνευματικά θέματα, είναι ανώτερη η βασιλεία των ουρανών από όλα όσα επίγεια πλούτη θεωρεί κάποιος ότι έχουν τη μοναδική τους αξία και γι΄αυτά θυσιάζει ακόμη και τη ζωή του πολλές φορές.

1. Τα επίγεια πλούτη για να διατηρηθούν και να συντηρηθούν θέλουν μεγάλο κόπο, πολύ φροντίδα και καθημερινή παρακολούθηση και συντήρηση,, θέλουν να τα διαχειρίζεται όποιος τα έχει με σοφία γιατί γρήγορα φθείρονται και μπορεί να χαθούν από διάφορες αιτίες. Και δεν υπόκεινται μόνο στη φθορά του χρονου και των κακων καιρικών συνθηκών, αλλά και στο κνίδυνο κλοπής από άλλους πιο πλεονέκτες από τον πλεονέκτη που τα κατέχει. Ο πλούσιος δεν έχει χρόνο ούτε και ζήλο για την πνευματική Χριστιανική του ανάπτυξη. Αφιερώνει όλο του το χρόνο στην ύλη και όχι στο πνεύμα. Με τούτα που γράφω δεν θεωρώ βεβαίως ότι τα υλικά αγαθά είναι τελείως άχρηστα και επιβλαβή, γιατί είναι χρήσιμη και απαραίτητη για τη ζωή μας η χρήση τους με μέτρο και με αυτάρκεια. Πρέπει να έχουμε το σπίτι μας , τα σκεπάσματα μας , τη καθημερινη μας τροφή και ένα μέσον για να κινηθούμε, και να χουμε τη δυνατότητα να μεγαλώσουμε και να σπουδάσουμε τα παιδιά μας. Αλλά μέχρις εκεί, από κει και πέρα το κυνήγι και η προσπάθεια τους άμετρου πλουτισμού , αρχίζει και γίνεται θανάσιμο αμάρτημα.

2. Οι Χριστιανικές αρετές δεν μπορούν να αναπτυχθούν και να αποδώσουν καρπό στις ψυχές που είναι παραδεδομένες στην απόκτηση του πλούτου και της φιλαργυρίας. Ο Χριστός είπε ότι η ζωή του ανθρώπου δεν εξαρτάται από τα υπαρχοντα του στην παραβολή του άφρονα πλούσιου, ο άνθρωπος αυτός δεν έκανε τίποτα για να αυξήσει το πλολυτο του, ο Θεός του τον άυξησε γιατί ήλθε μεγάλη καρποφορία στα χωράφια του , απέδωσαν τοσο πολύ καρπό μέσα σε μια χρονιά, που δεν είχε αποθήκες για να τον αποθηκεύσει, το λάθος του ήταν ότι ξέχασε το θάνατο, ξέχασε τους φτωχούς που θα είχαν ανάγκη από το πλεόνασμα του πλούτου του, και απευθυνόμενος στη ψυχή του της είπε το εξης αμίμητο : " Ψυχή μου φάε, πιες και να ευφραίνεσαι, γιατί έχεις πολλά αγαθά αποταμιευμένα για πολλά χρόνια πίστευε ότι θα ζήσει πολλά- πολλά χρόνια , και ότι όλη η υπόλοιπη ζωή του θα ηταν φαϊ , πιοτό και ευχαρίστηση στις ηδονές της ζωής, πίστευε ότι η ψυχή του είχε ανάγκη τα στάρια και τα κριθάρια και τα άλλα σιτηρά που κάρπισαν τα χωράφια του.. Ήρθε όμως ο Θεός και του είπε: " Αυτή τη νύχτα απαιτούνε τη ψυχή σου , φεύγεις από αυτή τη ζωή, και τα όσα ετοίμασες για ποιον θα πάνε;" Θα πρέπει να προσέξουμε ότι του είπε ο Θεός " αυτή τη νύχτα φεύγεις!" Δεν του έδωσε κανένα περιθώριο, τουλάχιστο να ξημερώσει και να δει για τελευταία φορά τον ήλιο. Αυτή τη νύχτα φεύγεις, γιατι ο άφρονας πλούσιος είχε μεσάνυχτα μέσα στη ψυχή του και γι΄αυτοό τη νύχτα θα φύγει, την οποία ψυχή του ποτέ δεν την είχε φωτίσει το φως του Χριστού. To πρόβλημα δεν είναι αν ο Θεός μπορεί να μας δώσει λίγο παραπάνω υλικά αγαθά , πολλές φορές ίσως και πλούτο, όπως έδωσε στον άφρονα πλούσιο, , αλλά είναι πώς θα τα διαχειριστούμε. Εάν έχουμε την ελπίδα μας μόνο σε αυτά , πολύ γρήγορα θα απογοητευτούμε, γιατί γρήγορα θα καταλάβουμε ότι ο πλούτος δεν μας γλυτώνει ούτε από τις αρρώστιες, ούτε από το θάνατο. Γιατί ο Θεός μας δοκιμάζει με δύο τρόπους: Είτε δίνοντας μας πολύ πλούτο, για να δει πώς θα τον διαχειριστούμε και να μας κρίνει σύμφωνα με τη καλή διαχείρηση του κατά το άγιο θέλημα του, ή μπορεί να μας δώσει ακραία φτώχεια, για να δει αν θα αντέξει η πίστη μας σε αυτον και αν συνεχίσουμε να ευλογούμε το Θεό, ή το αντίθετο.

Και όλα αυτά μας τα λέει ο Κύριος γιατί πράγματι τα υλικά αγαθά της γης θα έφταναν για να ήταν χορτάτοι και να είχαν στέγη όλοι οι κάτοικοι της γης, αν δεν υπήρχαν οι πλούσιοι που συγκεντρώνουν όλο το πλουτο της γης για τη δική τους πάρτη, τη δική τους ευμάρεια, αποταμιεύουν πλούτο γιατί πιστεεύουν ότι δεν υπάρχει θάνατος , ότι θα ζουν αιώνια μέσα στην ευμάρεια και στη χλιδή.

3. Από την άλλη μεριά και διαμετρικά αντίθετα, βρίσκεται η βασιλεία των ουρανων την οποία ευαγγελίζεται ο Χριστός στο Ευαγγέλιο του. Αυτή τη βασιλεία την οραματίστηκαν και την είδαν σαν πραγματικότητα όλοι οι άγιοι, των οποίων το βίο διαβάζω καθημερινά στα Συναξάρια των αγίων της ημέρας. Όλοι αυτοί οι άγιοι ήταν από διαφορετικά κοινωνικά και μορφωτικά στρώματα, όλοι τους όμως είχαν μια ισχυρή πίστη και αφιέρωση στο Χριστό, τόσο μεγάλη πίστη που μπροστά στην απόκτηση της βασιλείας του, όλα τα επίγεια αγαθά, τιμές , δόξα κλπ τα θεωρούσαν σκουπίδια και εμπόδια και βαρίδια που τους εμπόδιζαν στη πνευματική τους πρόοδο και στη πνευματική τους ΄ανάπτυξη και πορεια προς τη βασιλεία των ουρανών, την αιωνια ζωή, γι΄ αυτό και τα απαρνήθηκαν όλα, απαρνήθηκαν τον ίδιο τους τον εαυτό για να κερδίσουν το Χριστό, τον πιο πολύτιμο θησαυρο, το πιο πολύτιμο μαργαριτάρι, όπως ανέφερε ο Χριστός στις τρεις παραβολές του που ερμήνευσα στη προηγούμενη ανάρτηση μου..

Κωνσταντίνος Στρατής