ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΠΑΠΑ ΓΙΑΝΝΗ ΣΤΑΜΟΥ

(Για να μη λησμονούμε ποτέ τους καλούς καγαθούς Ανδριώτες)

Εύ, δούλε αγαθέ και πιστέ! επί ολίγα ής πιστός, επί πολλών σε καταστήσω· είσελθε εις την χαράν τού κυρίου σου"

Ο έπαινος αυτός του Ιησού Χριστού προς τους δούλους του οι οποίοι αξιοποίησαν και πολλαπλασίασαν τα δοθέντα τάλαντα προς αυτούς στην περίφημη παραβολή του των ταλάντων, μπορεί να ειπωθεί οτι αναφέρεται και στον αείμνηστο Αρχιμανδρίτη παπά Γιάννη τον Ιερέα του χωριού μας για πολλές δεκαετίες.

Ο παπα Γιάννης αξιοποίησε και πολλαπλασίασε το δοθέν προς αυτόν τάλαντο της ύψιστης εντολής του Θεού που είναι η αγάπη και το οποίο πολλαπλασίασε σύμφωνα με την εντολή του Χριστού, δεν κήρυξε μόνον την αγάπη, αλλά την εφάρμοσε προς όλους, ανεξαιρέτως, χωρίς διακρίσεις και χωρίς καμμια άλλη θεώρηση. . Την εφάρμοσε προς τους εκάστοτε ισχυρούς, αλλά και προς τους αδύναμους ακόμη περισσότερο. Όργωσε και έσπειρε το πνευματικό χωράφι που του εμπιστεύθηκε ο παντοδύναμος Θεός με τους αιώνιους πνευματικούς καρπούς της αγάπης, της χαράς , της ειρήνης, της μακροθυμίας, της πίστης, της πραότητας , της αγαθοσύνης, και της συγχώρησης. Και αυτόν τον καρπό που έσπειρε τον πολλαπλασίασε ο Κύριος και έτσι ανταποδόθηκε σε αυτόν πολλαπλάσια η αγάπη από όση αυτός έδωσε,

εφάρμοσε στο ακέραιο την εντολή του Χριστού να απέχει από της πλεονεξίας, γι΄αυτό και έμεινε ακτήμων πάνω στη γη, γιατί θεώρησε ότι η περιουσία του δεν είναι η φθαρτή επίγεια περιουσία την οποία ο σκόρος και η σκουριά αφανίζει, αλλά η αληθινή περιουσία του είναι πνευματική και αιώνια. Η επίγεια περιουσία του ήταν μόνο τα ράσα του, μισθός του κατά τη δφιάρκεια της Ιερατείας του και μια μικρή σύνταξη τα τελευταία χρόνια της ζωής του, τα λιγοστά χρήματα του τα μοίραζε αφειδώς σε όσους είχαν ανάγκη και έτσι ποτέ δεν του έφταναν μέχρι το τέλος του μηνός. Δεν αναφέρομε τίποτα άλλο για τις αγαθοεργίες που έκανε, γιατί δεν θα ήθελε ο ίδιος να αναφερθούν.

Ο παπά Γάννης τα τελευταία του χρόνια κάτω από το βάρος του πανδαμάτορα χρόνου και κάτω από ασθένειες, συνέχιζε να στέκεται δίπλα στον άνθρωπο σε όλες στις εκφάνσεις της ζωής του, στις χαρές και στις λύπες, ποιος δεν τον θυμάται να σέρνει τα πόδια του για να συμμετάσχει και στις λύπες και στις χαρές όχι μόνον των ενοριτών στη Μεσαριά, αλλά και όλης της ευρύτερης περιοχής της Ανδρου.

Πεφωτισμένος παρηγορητής στεκόνταν πολλές φορές ακουμπώντας πάνω στα φέρετρα των εκδημούντων συγχωριανών μας και όχι μόνον, αλλά και όλης σχεδόν της Ανδρου, τονίζοντας παντού και πάντοτε την αγάπη και τη συγχώρηση και την εξ΄υψους παρηγορία και την χαρά που απορρέει από την αγάπη..

Στο έργο του αυτό ο παπά Γιάννης βρήκε δυσκολίες?

Ναι βρήκε δυσκολίες, όπως και κάθε γνήσιος, αληθινός και ταπεινός εργάτης του Χριστού βρίσκει δυσκολίες μέσα στον στενό τραχύ και ανηφορικό δρόμο του Χριστού που οδηγεί στην Αιώνια ζωή, Δεν έπαψε ποτέ να προσεύχεται ειδικά για όσους τον στενοχώρησαν , δεν έφτανε ότι ήδη τους είχε συγχωρήσει , αλλά προσευχόνταν και υπέρ αυτών!. Εφάρμοζε στο ακέραιο την εντολή του Χριστού « Προσεύχεσθε υπερ των επηρρεαζόντων και διωκόντων υμάς»

Όμως όλες τις δυσκολίες τις παραμέρισε από μπροστά του με μοναδικό του όπλο και εφόδιο την αγάπη.

Μέσα στο ασθενικό σώμα του παπα ΓΙάννη υπήρχε μια ψυχή ατσαλένια ντυμένη με την πανοπλία του Θεού χαρακτηριστικά της οποίας είναι η αλήθεια, η δικαιοσύνη, η ειρήνη, η πίστη και η αγάπη.

Ο παπα Γιάννης στεκόνταν πάντα δίπλα στον άνθρωπο, οχι μόνο στις χαρές και στις λύπες του, αλλά και σε κάθε δυσκολία και έκανε κάθε προσπάθεια έκανε ο,τι μπορούσε ακόμη στάθηκε και ενώπιον της ανθρώπινης δικαιοσύνης για να υποστηρίξει το δίκαιο με την αγαθή μαρτυρία του.

Ο παπα Γιάννης κατά την πολυετή ενάσκηση του Ιερατικού Λειτουργήματός του δεν έμεινε σε μια ανούσια λατρεία των τύπων, αλλά έμεινε προσηλωμένος στην αιώνια ουσία του λόγου του Χριστού, γι΄αυτό και το πνευματικό του έργο είναι πολύ μεγάλο και πιστεύουμε εμείς οι ψάλτες οτι η Εκκλησία θα το αποτιμήσει, θα το δικαιώσει και θα το αναγνωρίσει στο μέλλον.

Κατά την επίγεια διακονία του ο παπα Γιάννης πήρε τους Εκκλησιαστικούς βαθμούς και η Εκκλησία του έδωσε τον βαθμό του Αρχιμανδρίτη αλλά ποτέ δεν δέχτηκε την εκφώνηση του τίτλου αυτού ως Πανοσιολογιώτατος, προτίμησε τον ταπεινό όρο του "παπα Γάννη", γιατί πολύ καλά γνωρίζε οτι δεν κάνουν οι βαρύγδουποι τίτλοι τον αληθινό και γνήσιο Λευίτη, αλλά μόνον η ταπείνωση.

Για αυτο και εξήσκησε στην Ιερατεία του την ταπείνωση στον υπέρτατο βαθμό.

Ο παπα Γάννης δεν μίλησε μόνον για αγάπη, αλλά εφαρμοσε την αγάπη και υπάρχουν πολλά παραδε΄’ιγματα που το αποδεικνύουν.

Με βοήθησε πολλές φορές στο ψαλτήρι και εδώ στον ενοριακό Ναό του χωριού μου και στα παρεκκλήσια. Ένας τέτοιος Ιερεας του Θεού του Υψίστου επρεπε σε εμάς άκακος, αμίαντος, κεχωρισμένος από των αμαρτωλών, αληθινός Ιερεας στο επίγειο Θυσιαστήριο για να αναπέμπει τις ευχες του προς τον παντοδύναμο Θεό, προς την Υπεραγία Θεοτόκο και προς ολους του αγίους.

Τώρα ο παπα Γιάννης σαν τον κουρασμένο εργάτη αναπαύεται την αιώνια ανάπαυση, το μεν φθαρτό σωμά του βρίσκεται στο Κοιμητήριο Μεσσαριάς, η δε άφθαρτη ψυχή του βρίσκεται στους κόλπους του Αβραάμ και περιμένει την Ανάσταση των Δικαίων

Τον Παπά Γιάννη, τον ευλογήσαντα και αγιάσαντα ημάς Κύριε φύλαττε εις την αιωνία σου ανάπαυση μαζί με όλους τους αγίους.

Είθε να είναι αιωνία του η μνήμη στη μνήμη του Θεού και στη δική μας ολιγόβια μνήμη.

Αμήν

κωνσταντίνος στρατής ερασιτέχνης ψάλτης