Ο ΦΘΟΝΟΣ

 Φθόνος.

Ο φθόνος είναι το έκτο από τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα και είναι μια πικρία και λύπη, που έχει κάποιος για τα αγαθά του συνανθρώπου του, τα οποία νομίζει οτι είναι δικό του κακό. Γιατί ο φθονερός λαμβάνει το ξένο αγαθό σαν δικό του κακό, γιατί νομίζει οτι το ξένο αγαθό μικραίνει τη δική του δόξα και όφελος, και γι΄αυτό λέγεται ο Φθόνος λύπη του ξένου αγαθού.

Ακόμη ο φθόνος χαίρεται οταν πάθει κακό ο άλλος, γιατί έτσι αυξάνει η δική του δόξα και όφελος.

Ο Αριστοτέλης λέγει στη Ρητορική του οτι δύο τάξεις ανθρώπων είναι δούλοι στο πάθος του φθόνου. Πρώτον οι φιλόδοξοι οι οποίοι ποθούν να αποκτήσουν φήμη μεγάλη και όνομα, ή μεγάλα και πλούσια υλικά αγαθά, και δεν υποφέρουν να τους ξεπερνούν οι άλλοι, αλλά πικραίνονται στη δόξα των άλλων , γιατί μικραίνει τη δική τους. και δεύτερον οι μικρόψυχοι γιατί μεγενθύνουν τα αγαθά των άλλων , νομιζουν οτι τους ξεπερνούν οι άλλοι, και γι΄αυτό πικραίνονται.

Ο φθόνος είναι μεγάλο και θανάσιμο αμάρτημα γιατί είναι το αντίθετο της αγάπης, η οποία θέλει να χαιρόμαστε για το αγαθό και να λυπόμαστε για το κακό του άλλου.

Από το φθόνο γεννιούνται άλλα πέντε αμαρτήματα.

1. Το μίσος

2. Η καταλαλιά ή συκοφαντία.

3. Η κατάκριση

4. Η σμίκρυνση του άλλου.

5. Η θλίψη ότι ο φθονερός θλίβεται βλέποντας τα αγθά του άλλου.

Ο φθόνος έχει γονείς την υπερηφάνια και τη φιλαυτία και δάσκαλο του το Διάβολο. Η σπουδή του είναι να βλάψει το όνομα του άλλου. Και όταν δεν μπορεί να το πετύχει αυτό τότε κάτι τον κατατρώγει μέσα του , όπως κατατρώγει η σκουριά το σίδερο.

Ο φθόνος βλάπτει περισσότερο τον φθονερό γιατί βλάπτει τη ψυχή του και μαραίνει το σώμα του, παρά εκείνους που φθονεί.